Wzniesienie Trójgarbu ma charakter wysokiej i szerokiej kopuły powstałej pod koniec górnego karbonu - 230 mln lat temu - na wskutek działalności wulkanicznej z ognisk magmatycznych zaczęła przeciskać się ku górze gorąca magma, która po zakrzepnięciu utworzyła skały porfirowe. I dlatego szczyt otoczony jest zlepieńcami, szarogłazami a także soczewami wapieni, które odkładały się tu w erze paleozoicznej, w dewonie górnym znajdowało się tu płytkie morze. Wysokości względne największe w okolicach Masywu Trójgarbu osiągają nawet 350 m. Najbardziej dynamiczny krajobraz występuje w Masywie Trójgarbu porozcinanego głębokimi, krętymi dolinami wciosowymi. Dna tych dolin są wąskie a zbocza bardzo strome. Charakterystyczną cechą, szczególnie północnej części Masywu Trójgarbu jest występowanie skałek zlepieńcowych z okresu karbonu. Stanowią one najczęściej wydłużone, asymetryczne mury i progi, zarówno w pozycji grzbietowej jak i w dnach dolin. Tworzą je przebiegające mniej więcej równoleżnikowo wychodnie stosunkowo odpornych na wietrzenie zlepieńców, których warstwy zapadają pod średnimi kątami w kierunku południowym. Taki upad warstw w stosunku do ukształtowania powierzchni i jego generalnego nachylenia ku północy tłumaczy występowanie na północnych zboczach Trójgarbu progów i murów skalnych o charakterze strukturalnym (kuest). Długość tych progów wynosi niekiedy kilkadziesiąt metrów a w wyjątkowych przypadkach nawet kilkaset metrów. Wysokość skałek zlepieńcowych wynosi przeważnie od kilku do kilkunastu metrów. Ze względu na rodzaj skały oraz jej strukturę trudno wyróżnić w kształcie skałek szczególne cechy. Z pewnością należy do nich przede wszystkim asymetria. Północne ściany skałek, od tworzące czoła progów strukturalnych są wysokie i strome w przeciwieństwie do ścian południowych, na których postać wpływ ma średniej wielkości upad warstw. Charakterystyczną cechą niektórych skałek zlepieńcowych jest występowanie w nich okrągłych w przekroju i długich otworów . Ich średnica dochodzi do 30-40 cm a długość nawet do 5 m. W kilku przypadkach przechodzą one przez skałkę na wylot. Są to najprawdopodobniej pozostałości po zagrzebanych wśród materiału skalnego pniach drzew z okresu powstawania skały. Po rozkładzie materii organicznej w zwięzłej już skale pozostały wolne przestrzenie ukazujące się dziś gdzieniegdzie na powierzchni. Największe i najbardziej interesujące skałki zlepieńcowe stwierdzono w górnej części doliny bezimiennego potoku uchodzącego do Chwaliszówki w północno wschodniej części Masywu Trójgarbu, u południowych podnóży Mrowicy. Skały te w czasach niemieckich nazywane były Wassersteine, co oddaje ich związek z płynącym w dolinie ciekiem. Na wysokości ok. 530-550 m n.p.m. tworzą one próg o wysokości 5-12 m i długości 250-300 m. Biegnie on w poprzek stoków i doliny. Najniższa jego część znajduje się w osi doliny, gdzie rozcięty jest na głębokość ok. 3-4 m. W miejscu tym znajduje się niewielki wodospad o wysokości ok. 4-5 m . Inną osobliwością Masywu Trójgarbu jest występowanie na jego obszarze głazów narzutowych (eratyków). W czasie zlodowaceń 1 100 - 10 tys. lat temu - lądolód sięgał do wysokości 530 m na Ślęży a jęzory lodowcowe wypełniały rozległe obniżenie między Marciszowem a Wałbrzychem sięgając na stokach gór do 580m n.p.m.. Eratyki spotyka się powszechnie na niżej położonych terenach w środkowej i północnej części gminy oraz przeważnie w korytach potoków spływających z Masywu Trójgarbu. Jednak ich stanowiska w Masywie Trójgarbu zasługują na szczególną uwagę ze względu na wysokość na jakiej tutaj one występują tj. na wysokości ponad 500 m n.p.m. Eratyki występują licznie także nieco niżej w dolinie potoku spływającego z północnych stoków Jagodnika a także w korycie Polskiej Wody.
Masyw Trójgarbu, to siedlisko przede wszystkim ubogich buczyn sudeckich Luzulo luzuloidis -Fagetum. Zajmowały one większość stoków tego masywu. Obecnie, z niewielkimi wyjątkami zastąpione są przez monokultury świerkowe. W niższych położeniach na siedliskach żyźniejszych rozwijała się żyzna buczyna sudecka Dentario enneaphyllidis — Fagetum oraz żyzne formy grądów środkowoeuropejskich Galio syhatici - Carpinetum. W dolinach potoków niewielkie powierzchnie zajmowały lasy łęgowe. Były to głównie podgórskie łęgi jesionowe Carici remotae - Fraxinetum.
Kompleks leśny o powierzchni ponad 2 tys. ha poprzecinany jest gęstą siecią kilkudziesięciu kilometrów dróg leśnych. Drogi choć gruntowe, to są w dobrym stanie technicznym co umożliwia ich wykorzystanie jako ścieżki rowerowe. Wykorzystywane są też jako trasy biegowe /Sudecka Setka, Bieg na Trójgarb/ i nordic walkingowe. Poza atrakcyjnymi widokami lasy oferują też jagody i grzyby oraz spotkania ze zwierzętami - od jeleni i muflonów do traszek.