Pierwszym potwierdzonym źródłowo właścicielem Strugi był w 1290 roku rycerz Heynmann (Hans) de Adellungesbache, o którym Zimermann podaje, że był obdarzany dużym szacunkiem na dworze księcia Henryka we Wrocławiu i w Legnicy w 1294 roku. W 1305 roku w Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis Struga jest wymieniona ja­ko wieś z kościołem. W dokumencie z 1376 roku został wymieniony rector ecclesiae w Adlungisbache.

Kościół p.w. Matki Boskiej Bolesnej, dawniej parafialny, mógł zostać wzniesiony w 1532 roku. Na niezachowaną inskrypcję z tą datą powołuje  się w swym inwentarzu Lutsch, określając czas budowy kościoła. Budowla jest jednonawowa z wydzielającym się prosto­kątnym prezbiterium sklepionym krzyżowo i przyległą doń zakrystią; kryta dachem cera­micznym, dwuspadowym; materiał budowlany stanowił kamień łamany. Patronami ko­ścioła byli właściciele majątku w Strudze.

Kościół i cmentarz otoczone są zachowanym od północnego wschodu i południa od­cinkami kamiennego muru. Zachowana bramę wjazdowa — dzwonnica — mogła mieć związek z obronnym charakterem kościoła i cmentarza, zatartym podczas przebudów w XIX i XX wieku.

Dzwonnica przy kościele Matki Boskiej Bolesnej wzniesiona została przypuszczalnie w 1532 roku, przebudowana w XVII lub XVIII wieku. Część parterowa wzniesiona jest z kamienia, kondygnacje górne i cebulasty hełm wieży — drewniane; otwory bramne w wy­kroju ostrołukowym; hełm kryty gontem.

Cmentarz zajmuje wschodnią część założenia: kwatery z grobami założone są po obu stronach drogi prowadzącej od wejścia do kościoła w kierunku wschodnim — przy niej aleja klonowa, która łączy się we wschodniej części założenia z drugą aleją prowadzącą do bocznego wejścia w południowo-wschodniej części ogrodzenia,

Z układem łączy się usytuowana przy drodze kaplica SS Franciszkanek z końca XIX wieku o prostej architekturze.

W 1377 roku właścicielem wsi był rycerz Ulrich Schoff, który wraz z żoną Elisabeth oraz rycerzami — spadkobiercami majątku — Reincko, Ulrichem, Rupertem i Peterem ufundował dla kościoła parafialnego ołtarz. W 1382 roku wymienia się wieś — Adelungi-sbach — z folwarkiem i młynem. Ulrich i jego brat Heinz Schoff nie pozostawili w linii męskiej spadkobierców, zatem Struga stała się lennem króla czeskiego jako władcy księ­stwa świdnicko-jaworskiego, w którego imieniu Hans von Colditz jako starosta księstwa sprzedał majątek w Strudze wraz z innymi posiadłościami Hermannowi von Czettritz z Książa. W ten sposób 14 lutego 1453 roku Struga stała się częścią majątku Czettritzów.

W 1454 roku właścicielami Strugi są synowie Hermanna — Georg i Hans. Majątkiem bracia podzielili się w 1456 roku, spadkobiercą Strugi został Hans, który w 1464 roku mu­siał opuścić Książ i osiadł na pewien czas w Strudze. O nim to dokument z 1466 roku mówi, że żył w Strudze. W latach 1470-1484 miał mieszkać w Nowym Dworze, bowiem tytułował się jako Czettritz von Neuhaus lub „de novo castro". Zmarł w 1490 roku za­pewne na zamku Chojnik, który odkupił od swojego brata Georga. W Strudze nie miesz­kała także wdowa po nim. Możliwe zatem, że w latach 1470-1520 siedziba w Strudze po­została niezamieszkana.

Po śmierci Hansa majątek przeszedł na ośmiu jego synów, Struga w latach 1490-1493 stanowiła ich wspólną własność. Wówczas dobra w Nowym Dworze obejmowały Strugę, Lubomin, Cieszów z zamkiem, Mrowiny, Czarny Bór i Jabłów. Struga stała się wspólną własnością czterech braci: Hansa, Friedricha, Siegmunda i Ulricha, który mieszkał w No­wym Dworze. Siegmund był pierwszym z rodu, który w Strudze zamieszkał (wzmianka z 1528 roku). Z majątku Siegmund odziedziczył Strugę, Lubomin, Cieszów z zamkiem, Mrowiny, Czarny Bór i Jabłów. Pozostałą część ogromnego majątku przejął Ulrich, który zmarł w Strudze w 1538 roku. Siegmund został pochowany w Strudze, gdzie zmarł w 1541 roku. Majątek odziedziczył po Siegmundzie jego brat Georg i jego dzieci — o Sieg-mundzie pochodzi informacja z 1534 roku, że nie miał potomstwa. Georg zmarł w 1545 roku i został pochowany w kościele w Strudze z żoną Dorothą, hrabiną von Dohna— w

1543 roku jako jej posiadłości właśnie są wymienione Struga, Lubomin i Neudorf (nazwa ta prawdopodobnie odnosi się do Neudórfel am Hartenberge —przysiółka Starych Boga-czowic, obecna nazwa Podgórna, która to osada mogła być założona przez Siegmunda al­bo Georga von Czettritz). Majątek w Strudze w latach 1545-1585 posiadał mieszkający tam Abraham. Do jego dóbr oprócz Strugi Dolnej i Górnej Lubomin, Cieszów z zamkiem, dolna część Boguszowa, Laski, Gorce, Mrowiny, Wildberg, Czarny Bór i Jabłów.

Abraham Czettritz był zapewne inicjatorem budowy nowej renesansowej siedziby rodowej. Po śmierci Abrahama w 1585 roku głównym spadkobiercą był jego starszy syn Abra­ham (najstarszy syn Adam zmarł jeszcze za życia ojca w 1577 roku). On to odziedziczył majątki w Strudze i Lubominie, Cieszów z zamkiem, Laski, dolną część Boguszowa, Gor­ce i Wildberg. Młodszy syn Georg przejął Czarny Bór, Mrowiny i Jabłów, które z Wojaczowem utworzyły dominium w Czarnym Borze, Abraham zmarł w 1598 roku i został po­chowany w kościele w Strudze wraz ze swoją żoną Magdaleną von Ratschin zmarłą w 1603 roku. Struga przeszła w posiadanie Heinricha Noah i Hansa Georga. Pierwszy z nich ożenił się w 1619 roku z Susanną von Gellhorn i zmarł w 1625 roku — po nim dobra dziedziczy Hans Georg.

W okresie, gdy Struga była w jego posiadaniu, kościoły w Strudze i w Lubominie w 1654 roku zostały przekazane gminie katolickiej. Gmina ewangelicka w Strudze należała najpierw do parafii w Świdnicy, potem w Kamiennej Górze, dopiero w 1743 roku został założony zbór ewangelicki w Dolnym Szczawnie.

W okresie wojny trzydziestoletniej dobra Hansa Georga zostały zadłużone. W 1655 roku jego szwagierka Susanną von Gellhorn przejęła dobra w Górnej Strudze, Lubominie, Laskach, Gorcach i dolną część Boguszowa, powiększając dominium w Czarnym Borze. Swojej żonie Katharinie Hans Georg w tymże roku przekazał Dolną Strugę i Cieszów z zamkiem. W ten sposób po powtórnym podziale majątku posiadłości Czettritzów zostały poważnie uszczuplone. W 1662 roku zmarła bezpotomnie Katharina. Wyżej wymienione dobra przejęte od męża zapisała w testamencie swojemu bratu Heinrichowi Czettritzowi z Nowego Dworu, jednakże majątkiem miał dysponować nadal jej mąż, pod warunkiem, że się powtórnie nie ożeni. Hans Georg ożenił się jednak z Ursulą von Reibnitz w 1663 roku. Zmarł bezdzietnie w 1670 — na nim wygasła linia Czettritzów ze Strugi.

Zgodnie z testamentem Kathariny dobra przejął Heinrich Czettritz von Neuhaus, który z kolei 12 lipca 1681 roku dobra w Strudze zapisał swojej córce Marii Katharinie, która w 1669 r. wyszła za mąż za Sigmunda Heinricha barona von Bibran-Modlau. Maria Katarzy­na jednak, jako właścicielka Nowego Dworu i majątków w Dolnej Strudze, Białym Ka­mieniu i Cieszowie, po śmierci męża miała zamieszkiwać w Strudze, gdzie zmarła w 1718 r. Po niej odziedziczyła wspomniane majątki jej młodsza córka Sophia Henrietta z domu baronowa von Bibran, która poślubiła hrabiego Rzeszy von Stollberg-Stollberg. W 1694 posiadał Hans Karl von Seher-Thoss część wsi, zwaną Górną Strugą, która składała się z jednego folwarku i 18 gospodarzy. On zmarł w 1708 r. Po nim otrzymał to Johann Karl von Seher-Thoss i w 1723 r Konrad Gottrieb von Seher-Thoss. W 1733 właścicielem Gór­nej i Dolnej Strugi był Christian von Kluge, od którego kupił dobra Karl Ferdinand baron von Seher-Thoss i po jego śmierci przejęła ten majątek jego siostra Maria Eleonora z do­mu baronowa von Seher-Thoss, żona generała von Prittwitz. Zimermann podaje w 1785 roku, że te dobra od 1779 roku posiada Charlotta Sophia Tugendreich z domu von Lieres wdowa po von Hohendorf. Dominium miało wówczas prawo do prowadzenia browaru, solami, rzeźni i piekarni, mogło także zatrudniać szewców, krawców i felczerów. Po 1760 roku we wsi rozwijało się płóciennictwo. W 1840 roku wzmiankowane były źródła mine­ralne położone poniżej założenia zamkowego.

15 maja 1807 roku została stoczona zwycięska bitwa z udziałem pułku ułanów Legii Polsko-Włoskiej przemianowanej w 1808 roku na Legię Nadwiślańską. Polscy ułani wchodzili w skład IX korpusu Wielkiej Armii. Pod Strugą odcięty został i rozgromiony oddział armii pruskiej — pod dowództwem majora Losthina, który pokonał poprzedniego dnia pod Kątami sprzymierzonych Bawarczyków i powracał do twierdzy Srebrnogórskiej. Dla upamiętnienia tego wydarzenia został wzniesiony w 1960 roku pomnik ułanów Legii Nadwiślańskiej na Czerwonym Wzgórzu, w połowie drogi pomiędzy Strugą a Szczawien-kiem. Pomnik ma kształt obelisku z orłem polskim i tablicą pamiątkową.

W 1873 roku właścicielem Strugi był Markus Schottlander z Wrocławia. Od 1876 do 1891 roku szlacheckie dobra o powierzchni 483 ha (z gorzelnią) należały do Ernsta Tschersicha i 7 współwłaścicieli z Białego Kamienia. W latach 1898-1905 majątek jest własnością Fischera i wspólników z Białego Kamienia, 1909-1912 przejmuje Tietze z wspólnikami; w latach 1917-1922 Emanuel Aufricht — kupiec z Wrocławia; w 1930 roku majątkiem zarządza wdowa po nim. W 1937 roku właścicielem dóbr w Strudze, Lubomi-nie i Starych Bogaczowicach (łącznie 523 ha) jest mistrz budowlany Rudolf Kreibe,

W 1924 roku prowadzona była budowa nowego osiedla mieszkalnego.

Struga należała do okręgu świdnickiego dawnego księstwa świdnickiego, później do powiatu wałbrzyskiego w rejencji wrocławskiej.